Twittert u al? Ik wel!

Nou ja dat wil zeggen ik heb mij onlangs aangemeld. Een collega-ondernemer verzekerde mij dat ik in mijn vakgebied niet meer zonder kan. Ik heb nog wat tegengesputterd, maar de nieuwsgierigheid was toch groot. Niets te verliezen, dus vooruit maar.

Nadat ik mij had aangemeld had ik gelijk al spijt. Ik ben ooit slachtoffer geweest van stalking door een rancuneuze ex. Dat gevoel bekroop mij gelijk toen ik direct al door drie mensen werd gevolgd, nog voordat ik mijn eerste boodschap aan twitter had toevertrouwd. Maar daar moet je dus anders naar kijken. Gelukkig waren het bekenden dus niets aan de hand.

Ik weet veel van nieuwe technologie en adviseer er ook over, maar om nu overal de eerste in te zijn dat gaat mij wat ver, dat laat ik aan de echte computernerds over. Zo ook met twitter. Een adviseur hoeft toch niet alles zelf te doen wat hij/zij adviseert, net als een voetbaltrainer ook niet per definitie de beste voetballer hoeft te zijn. Als je maar weet wat goed is voor iemand of het bedrijf en als je maar het beste uit iemand naar boven kan halen, daar gaat het om.

Met twitter ben ik voor het eerst echt geconfronteerd op 20 juni 2008, toen ik tijdens een workshop naast een vrouw zat die voortdurend op haar laptop bezig was. Het gaf de indruk dat ze meer aandacht had voor haar computer dan voor het onderwerp van de bijeenkomst. In de pauze vroeg ik haar zo discreet mogelijk waar ze nu eigenlijk mee bezig was. Ik twitter, zei ze. Daar had ik over gehoord en gelezen maar ik had het nog nooit van nabij gezien. Ik was gelijk gefascineerd. We wisselden kaartjes uit en zijn sindsdien via LinkedIn verbonden.

Toch zag ik voor mijzelf geen noodzaak om werk van twitter te maken. Eigenlijk is een medium als twitter niet echt iets voor mij. Ik ben nogal breedsprakig en heb altijd veel woorden nodig om iets duidelijk te maken. Geef mij maar een podium dan steek ik wel een onderhoudend verhaal af. Ik moet mij dus ineens bekwamen in het formuleren van korte berichtjes en daar heb ik met sms’en al moeite mee. Ik hou van taal en vind dat met de nieuwe technologie juist de taal het onderspit delft. Taalonderzoek wijst uit dat zinnen steeds eenvoudiger en korter worden en ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat technologie hiervan de oorzaak is.

Tegenstrijdig is het wel want met de simpelheid van woorden kan zoveel moois tot uitdrukking gebracht worden. Kijk naar hele goede en gevoelige songteksten of gedichten, waarbij juist door het weglaten van woorden het meeste effect opgeroepen wordt, daar kan ik echt jaloers op zijn. Tegenstrijdig is ook dat taal, door mensen gemaakt, heel rationeel is. Taal gaat altijd over wat we al weten, aan datgene dat we kennen zijn woorden toegekend, niet aan datgene wat we nog niet kennen. Daarom is het ook vaak zo moeilijk om aan nieuwe indrukken woorden te verbinden. Gevoel valt ook vaak niet goed in woorden uit te drukken.

Maar twitter is niet bedoeld om virtuoos te worden het is juist de snelheid van de boodschap die het verschil maakt alsook het bereik van de boodschap. Dat door twitter al heel bijzonder dingen zijn ontstaan is mij deze zomer wel duidelijk geworden. Weet u nog: in Iran is de oppositie massaal in opstand gekomen tegen de herverkiezing van Ahmadinejad door de massale oproepen die via twitter werden verspreid terwijl internet bewust uit de lucht gehaald was.

Dat het ook zakelijk tot successen kan leiden werd mij vooral duidelijk een paar weken geleden tijdens een congres over het nieuwe werken waarbij het succes van twitter als voorbeeld voorbij kwam. En wie schetst mijn verbazing dat als voorbeeld de vrouw werd genoemd waar ik het jaar daarvoor naast had gezeten. Zij, twitterend onder de naam Slijterijmeisje, had met haar twitter-activiteiten de Dutch Social Media Star Award gewonnen en aantoonbaar business behaald met twitter. Geweldig, chapeau!

Volgens mij neemt het Slijterijmeisje haar PC en mobiele telefoon mee naar bed als ik zie hoeveel zij ermee doet. Maar dat zal wel aan mij liggen. Ik kan er toch niet echt aan wennen dat mensen in een congres niet gewoon luisteren naar de spreker maar aldoor zitten te typen op hun daarvoor bestemde machientjes. Daar ben ik de hele dag al mee bezig, dus een uurtje rust is mij altijd zeer welkom. In de trein vind ik het heerlijk om een krantje te lezen of gezellig een praatje te maken in plaats van driftig met mijn mobiel in de weer te zijn. Ik constateer dat gebruik van dergelijke technologie ten koste gaat van de echte contacten. Het gaat te veel over de kwantiteit en te weinig over de kwaliteit van de relaties. Waar is de echte conversatie gebleven?

De winst van de digitale wereld is dat alle informatie beschikbaar is en dat we verbindingen kunnen leggen tot aan de andere kant van de aardbol. Maar door de komst van al dat digitale geweld is ons sociale leven er een stuk armer op geworden. De echte relaties worden nog altijd gemaakt door elkaar in de ogen te kijken. Laten we dat vooral blijven doen!