Pagina's

donderdag 17 juni 2010

Ont-moeten

Bij tijd en wijle lijkt het leven onaangenaam hectisch en vol. Zo ook in de laatste weken voor de zomervakantie. De kinderen zijn druk en springerig en duidelijk toe aan vakantie. Hoe komen we af van dat heilige moeten?

In de weken voor de zomervakantie lijkt het net of we leven in een snelkookpan – zwaar onder druk. Alles moet nog worden afgehandeld voor de vakantie. Iedere werkgroep of commissie moet nog minstens een keer bij elkaar komen. Nog voor de vakantie moeten alle nieuwe ideeën zijn uitgewerkt en bij voorkeur als projecten in de steigers staan. De ons opgelegde deadlines naderen met rasse schreden. Ook heeft ieder zichzelf respecterende organisatie nog juist voor de zomer een interessant congres, dat je zeker niet wilt missen. En dat alles omdat daarna het werkleven een paar weken op slot zit.

In ons privé-leven is het niet anders. De afsluitende schoolfeesten, sportdagen en voetbaltoernooien waarbij de hulp van ouders toch wel verwacht wordt. Het lijkt ook wel of alle kinderen in deze weken jarig zijn. Of is dat verbeelding? Om nog maar te zwijgen van de evenementen zoals de jaarlijkse paardenmarkt in het dorp, het tentfeest in de buurt, de zomerfair op het mooie landgoed, de open tuindagen in de omringende dorpen, kermissen en jaarmarkten. Ook nu weer loopt het aantal verplichtingen de spuigaten uit met tot overmaat van ramp het Wereldkampioenschap Voetbal! Er alleen al aan denken leidt tot stress en vermoeidheid hoe leuk het ook allemaal is.

Het pijnlijke van dit alles is dat het lijkt alsof we geen keuze hebben: we Moeten! Terwijl we wel degelijk een keuze hebben. Dus is het tijd voor reflectie, even de rem erop en pas op de plaats. Waarom doen we dit allemaal? Voor wie doen we dit? Wat gebeurt er als we niet gaan en gewoon alleen maar aandacht geven aan onze dierbaren? Onderuitgezakt op de bank, verzonken in mijn eigen gedachten, moest ineens denken aan het volgende gedicht:

Ont-moeten

Als niets meer moet, is dat ontmoeten
Als niets meer moet, mag ik er zijn
Als niets meer moet, is alles mogelijk
Dan doet ontmoeten niet meer pijn.

Het moeten zet me achter tralies
Met monsters om me heen op wacht
Afwijzing, Woede en Vernedering
Maar ik ben het die mijzelf veracht.

Ik maak van willen meestal moeten
Omdat ik steeds naar iets verlang
Goedkeuring, liefde of aanvaarding
En daarom ben ik altijd bang.

Als niets meer moet, ontmoet ik vrijheid
Zij wordt mijn liefste kameraad
Zij accepteert, steunt en vertrouwt me
Ik weet dat zij me nooit verraadt.

Dan kan ik jou ook vrijheid geven
Ik houd je niet meer in mijn macht
Jij hebt recht op je eigen leven
Op jouw manier vanuit je kracht.

Als niets meer moet kan ik ontmoeten
Gewoon omdat het dan zo gaat
Niet meer de eis ontmoet te worden
Geen angst meer dat je me verlaat.

Want zonder moeten is er vrijheid
Vol liefde en humor spoort ze me aan
Om elk aspect van mezelf te beminnen
En zo het leven aan te gaan.

Ik wil mezelf nu graag ontmoeten
Verlost van uiterlijke schijn
Ik sta mij toe niets meer te moeten
En eindelijk mezelf te zijn.

Auteur onbekend.

Mocht iemand weten door wie dit is geschreven dan hoor ik dat graag.

6 opmerkingen:

Kim Castenmiller zei

Prachtig!

En realiseert iemand zich wel dat deadline een heel raar woord is?

Ik stel mezelf altijd de vraag "gaat er iemand dood als ik dit nu niet doe?" En als het antwoord 'nee' is, dan is er geen moeten maar willen. Juist daarom zo bizar dat we het woorde deadline gebruiken... Geen goede invloed vanuit Amerika. Angesaksischer kan bijna niet!

Jolanda Verburg zei

Dank je wel Kim.

Je hebt helemaal gelijk, deadline is inderdaad een raar woord. Nooit bij stil gestaan, ik ga het woord uit mijn systeem schrappen.

Taal is sowieso een wonderlijk iets, heb ik al eens eerder in een blogje gezegd: woorden zijn gemaakt door mensen en heel rationeel. Taal gaat altijd over wat we al weten, wat we nog niet weten of gevoelens zijn daarom moeilijk weer te geven in woorden.

Hartelijke groet,
Jolanda

Stefan zei

Hallo Jolanda,

Ik kwam op een andere site dit gedicht ook tegen, ondertekend met:

Brigit Rozestraten (juli 2003)

Groet,
Stefan

Jolanda Verburg zei

Hallo Stefan,

Bedankt voor de toevoeging. Tot het tegendeel bewezen is ga ik er vanuit dat het door Brigit Rozenstraten geschreven is.

Hartelijke groet,
Jolanda

Unknown zei

Hallo Jolanda,

Grappig, een vriend stuurde dit naar me door. Ik ben inderdaad de auteur van dit gedicht.

Fijn dat het zoveel mensen bereikt!

Hartelijke groet
Brigit Rozestraten

Jolanda Verburg zei

Hallo Brigit,

Heel leuk dat je reageert. Dank voor je mooie gedicht.

Ik heb het inmiddels al weer 5 jaar geleden op mijn blog gezet. Inderdaad heeft het al heel wat mensen bereikt. Ik kreeg het via mijn yoga lerares.

Dat jij nu reageert maakt de cirkel rond.

Hartelijke groet,
Jolanda