Pagina's

donderdag 31 maart 2016

Bang voor een plofkip

Op internet circuleren allerlei berichten over waarom we ‘nee’ moeten zeggen tegen het associatieverdrag met de Oekraïne. Als belangrijkste argument voeren de tegenstemmers aan dat we overspoeld zullen worden door plofkippen. Maar is dit niet wat eenzijdig?

Geweldig dat we nu eindelijk de mogelijkheid hebben ons als burger uit te spreken over zaken die ons aan het hart gaan en waar we zelf wat over te zeggen willen hebben, in plaats van via de door ons gekozen volksvertegenwoordigers. Maar of het associatieverdrag met Oekraïne nu wel zo handig gekozen is om een referendum over te houden betwijfel ik. Het gaat hier namelijk om een kwestie waarbij alle 28 lidstaten van de Europese Unie hun zegje kunnen doen en dan telt wat de Nederlandse burger er van vindt toch minder zwaar dan wanneer het een binnenlandse kwestie zou zijn geweest.

Verdeeldheid
De verdeeldheid is groot als het gaat om de keuze ‘voor’ of ‘tegen’ het associatieverdrag. Vooral het ‘nee-kamp’ maakt behoorlijk tamtam. Tenslotte zijn zij het ook die het referendum hebben ingezet om hun mening te geven. Terwijl de voorstanders vooral te vinden zijn onder de grotere politieke partijen die denken dat ze de winst al op zak hebben. Met een meerderheid in de Tweede Kamer beslissen zij tenslotte of het associatieverdrag geratificeerd wordt of niet. Wat er uit het referendum komt kan alsnog worden genegeerd.

Ook in mijn eigen partij De Groenen zijn de meningen verdeeld. De laatste dagen wordt ook aan mij gevraagd hoe ik er over denk vandaar dat ik er maar een blogje aan wijd. Ik breng nog even in de herinnering dat het Oekraïense volk in 2004 massaal de straat op is gegaan voor vrijheid en democratie en een pro-Europese koers. Tijdens de Oranjerevolutie hebben burgers op het Maidanplein hun leven gewaagd en gelaten. Dat wil wat zeggen. Ik vind dat daarmee het Oekrainse volk onze steun verdient.

Handelsbelangen en geld
Veelal worden handelsbelangen aangevoerd in het ‘ja-kamp’ als argument om de banden met
Oekraïne aan te halen. Maar juist de plofkip, als uitwas daarvan, is symbool voor het ‘nee-kamp’ geworden. Uiteraard ben ik tegen de plofkip, mijn eigen eitjes komen van onze eigen scharrelkippen en als wij al (kippen)vlees eten dan is het van verantwoorde herkomst. Dit heb je als burger, of beter gezegd als bewuste consument, zelf in de hand. Als je tegen plofkip bent betaal je gewoon iets meer voor diervriendelijk vlees. Moet daarom het associatieverdrag worden tegengehouden? Dit is wel het meest simpele van alle argumenten om te weerleggen.

Maar ook financiële overwegingen worden door de tegenstanders als argument aangevoerd. Door het verdrag kunnen we een stroom aan Oekraïners verwachten die onze arbeidsmarkt opkomt. Dat is voorlopig nog niet aan de orde omdat Oekraïne nog geen lid is van de EU. Dat zijn ook argumenten die al veel eerder zijn gebruikt betreffende eerdere toetreders. Maar hebben we daar nu echt veel last van? Ik vind van niet. Dan opteer ik meer voor de positieve impuls die een handelsverdrag tot gevolg heeft, hoewel daar de nodige terughoudendheid betracht kan worden als het gaat om schaalvergroting en al teveel vervoersbewegingen.

Hervormingen in ruil voor subsidie
Door het ‘nee-kamp’ wordt ook aangevoerd dat door het verdrag veel subsidie richting de Oekraïne zal gaan. Dat klopt, maar dat is niet vrijblijvend, iedere subsidie wordt door de EU gecontroleerd en geeft de mogelijkheid tot sturing. De samenwerking die het associatieverdrag met zich meebrengt stelt ook eisen. De EU krijgt hiermee meer inzage in de handel en wandel van Oekraïne en daarnaast zal Oekraïne moeten werken aan hervormingen die tot meer democratie en vrijheid zullen leiden.

In het gehele debat is weinig ruimte voor de Oekraïense bevolking om zich over ons referendum uit te spreken. Wat zij ervan vinden hebben we veel te weinig gehoord. Als we met een financiële bijdrage de bedrijvigheid van de burgers kunnen stimuleren en de macht van de oligarchen kunnen terugdringen is dat een geweldig resultaat.

Oekraïne als buffer
Dat de macht en de belangen van Poetin groot zijn wordt duidelijk door zijn betrokkenheid - hoewel ontkend - bij de burgeroorlog die heerst in Oekraïne. Juist daarom is het belangrijk om Oekraïne te helpen zelfstandig te blijven. De kans dat we met een ‘nee’ Poetin in de kaart spelen is groot. Immers Poetin wil niets liever dan de grenzen van de voormalige Sovjet-Unie in ere herstellen om zijn invloed te behouden. Maar met grenzen alleen is hij daar niet mee. Het is voor Europa juist goed om bondgenoten te zijn met mensen met de ‘Russische ziel’ om samenwerking met Rusland te verbeteren.

Wat moeten we nu gaan stemmen? De keuze is aan ieder individu. Inlezen en nadenken over de voor- en tegenargumenten is een eerste stap evenals je niet laten meeslepen in populisme. Ik roep wel iedereen op om te gaan stemmen, met niet stemmen laat je zien geen mening te hebben en gooi je je democratisch recht overboord. Helemaal opmerkelijk is dat GroenLinks zijn kiezers oproept om niet te gaan stemmen zodat de kiesdrempel van 30% niet gehaald zal worden. Als politicus zou ik dat mijn kiezers nooit adviseren. Ten eerste is het maar de vraag of de drempel niet wordt behaald en ten tweede wil je als politicus toch dat iedereen zich uitspreekt over politieke kwesties. Een vreemd advies dus.

Onze waarden
Mijn stem is een ‘ja-stem’ omdat ik geloof in mensen. Die plofkip kan ik makkelijk negeren. De tolerantie en vrijheidsgezindheid van de Nederlander staat steeds meer onder druk, daarvoor wil ik mijn stem laten horen. Dat kan en dat mag niet. Grenzen zijn door mensen gemaakt om anderen tegen te houden of buiten te sluiten. Ik geloof niet zo in grenzen. Wat mij betreft gaan we naar een grenzeloze wereld.

Wij in het Westen hebben als taak onze welvaart te leren delen met mensen die het slechter hebben dan wij. De mensen in ontwikkelingsgebieden daarentegen hebben tot taak zichzelf te ontwikkelen en voor zichzelf te zorgen en niet afhankelijk te zijn van het Westen. Daarbij is hulp geboden en is het een slechte zaak als wij wegkijken. Hier ligt voor de westerse samenleving een belangrijke taak weggelegd. Een handreiking naar een land als Oekraïne is een stap in die richting.