Pagina's

dinsdag 29 maart 2011

Werken met gevoel

Bedrijven zijn enorm druk. Probeer maar eens iemand te bereiken. En als je eenmaal iemand te pakken hebt krijg je niet direct antwoord want het moet eerst intern besproken worden. En de verantwoordelijke collega is net op vakantie of werkt de hele week thuis. Kortom waar is de actie gebleven en onze bereidheid om zelf beslissingen te nemen?

Het lijkt wel of we verstard zijn door de kredietcrisis. Bedrijven zijn nog steeds bezig met interne kwesties. Een vriendin van mij werkt bij een grote financiële instelling en zit midden in een veranderingsproces. Haar aan de telefoon krijgen is niet makkelijk. Ze heeft het te druk met intern de mensen aansturen, iedereen tevreden houden, de ophanden zijnde reorganisatie, zaken regelen, overleg voeren en nog zowat. Het heeft zelfs een weerslag op haar privéleven. Als ik vraag waar het probleem zit weet ze het zelf eigenlijk niet. Ik bespeur een gevoel van angst.

Zelf heb ik ook jaren in dergelijke bedrijven gewerkt. Pas als je daar uit bent zie je wat er mis is aan die grote, logge, bureaucratische organisaties. Doorgeschoten in het beheersbaar houden van fusies en overnames, waardoor een ‘kind met een waterhoofd’ is ontstaan. Aan elkaar geknoopte informatiesystemen verworden tot spaghetti waar geen betrouwbare informatie meer uit naar voren komt. Waardoor er weer een controle- en een managementlaag omheen gezet moet worden. Waar reorganisaties jaarlijks plaatsvinden en de machtsspelletjes en onzekerheid de angstgevoelens in de hand werken.

Bureaucratische thuiszorg
Veel bedrijven zitten verstrikt in procedures, regels, de eigen ondoorzichtigheid en de bureaucratische stroperigheid. Niet alleen bedrijven overigens, ook de overheid kan er wat van. Een andere vriendin heeft haar been gebroken en woont alleen. Om te douchen heeft ze hulp nodig, dus belde zij de thuiszorg.
De papierberg die zij thuisgestuurd kreeg was zo immens en de goedkeuringsprocedure zo veeleisend dat ze er maar vanaf heeft gezien. Die paar keer dat ze hulp nodig heeft tot het gips er af is komt ze wel door met wat hulp van buren en vrienden. Wie nu op visite komt wordt direct ingeschakeld als zorgverlener. Ook niet echt de bedoeling, maar toch.

Werkend Nederland kent nog een raar fenomeen. We haasten ons ’s morgens in de bekende file naar het werk om vervolgens op de werkplek een half uur lang onze email te gaan lezen. En dat terwijl alle timemanagementcursussen juist afraden om de dag te starten met het lezen van email. Daarmee storten we ons direct in de waan van de dag en blijft het “echt belangrijke” werk liggen. Maar op de een of andere manier trekt de computer genadeloos en kunnen we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen naar wie ons nu weer een belangrijke email heeft gestuurd en wat we nu weer dreigen te missen.

Meer gevoel in het werk
Willen we binnen organisaties een verandering tot stand brengen dan zal vanaf de top iets moeten veranderen. De leiding zal zelf het goede voorbeeld moeten geven. Als de leiders de mensen de ruimte en het vertrouwen geven, worden ze daarmee in hun kracht gezet en zijn ze tot betere prestaties in staat.

Tips voor het topmanagement:
• Door uit te gaan van de kracht van mensen
• Geef mensen de ruimte en de verantwoordelijkheid
• Door het gevoel te verbinden met de ratio, gevoel tonen is geen zwaktebod
• Fouten maken toe te staan, want daar leren we van
• Zelf het goede voorbeeld te geven.

Waarom zijn we toch vaak zo angstig onze baan te verliezen? Zou het niet fijn zijn om dat gevoel van je af te schudden? Uit eigen ervaring weet ik, en velen met mij, dat een baan verliezen niet het eind van de wereld is maar juist de opening biedt naar nieuwe mogelijkheden.
Tips voor alle werkers in organisaties:
• Laten we allemaal weer zelf gaan nadenken
• Doe aan zelfsturing en neem je eigen beslissingen
• Durf verantwoordelijkheid te nemen
• Stop met het denken in hokjes, werk samen
• Haal de angst uit je systeem
• Wees verrassend, doe je werk eens anders.

Deze tips zijn makkelijker gezegd dan gedaan. Maar het voornemen is het begin van de verandering. Ook een belangrijk gegeven is dat verandering van jezelf automatisch leidt tot verandering van de omgeving. Als we nu eens iedere dag beginnen met een klein stapje te zetten dan hebben we op termijn toch een hele afstand afgelegd.

donderdag 10 maart 2011

Belevenissen op en langs het spoor

Te late treinen. Stroomstoringen. Kapotte treinen. Blaadjes op het spoor. Geen zitplaatsen en noem alle ongemakken van het reizen met de trein maar op. In een door tijd geregeerde samenleving kan je bijna niet meer met goed fatsoen met de trein.

Zo ook vorige week weer. Een belangrijke afspraak in Eindhoven. Wikken en wegen hoe ga ik daar naar toe? Met de auto of het openbaar vervoer. Afgezien van mogelijke files heb je met de auto redelijk veel invloed op de reisduur. Althans dat gevoel geeft het. Want een trein missen kost al gauw een kwartier als het al niet langer is. En wachten wordt dan tandenknarsen. Terwijl je met de auto nog enige invloed kan uitoefenen omdat je zelf aan het stuur zit.

Werken langs het spoor
Voor deze afspraak hoefde ik niet lang na te denken want het kantoor waar ik moest zijn ligt pal naast een station. De beoogde trein zou om 2 minuten voor 9 vertrekken. Aangezien ik een voordeelurenabonnement heb mag ik die dus niet nemen. Maar treinen komen wel eens een minuutje of wat te laat, dus ik waagde het erop.

De aanblik van het overvolle perron gaf al geen goed gevoel. De voorgaande trein van 8.44 uur was nog niet eens aangekomen. Gevolg: een horde druk telefonerende studenten die hun eerste lesuur gingen missen. Een beter excuus is er niet. Voor mij restte wikken en wegen: blijf ik wachten of ga ik alsnog met de auto. Dat laatste toch niet zo’n goed plan, want ik had mij niet verdiept in de parkeermogelijkheden aldaar. Toch maar wachten dus.

Roken in openbare ruimte verboden
Ik besloot even binnen in de wachtruimte plaats te nemen, afwachten op wat komen ging. Binnen zat een jongen te roken, het leek net of je een rookruimte binnen kwam. “Je mag hier toch niet roken”, flapte ik er eerder uit dan handig is. “Jawel, want ik zit binnen twee meter van de rookpaal, ik heb het zelf uitgemeten.” Terwijl hij de paal aanwees die 1,5 meter van de deur afstond. Tegen zoveel creativiteit zijn argumenten niet opgewassen.

Eindelijk ver na negenen verscheen er een trein die ik eigenlijk niet moest hebben. Maar op advies van de medereizigers, die duidelijk nog vaker met de trein reizen dan ik, ben ik daar toch ingestapt, je wist immers nooit wanneer de volgende kwam. Dat was een goed advies want bij het volgende station had ik meer keuzemogelijkheden en kon ik via een andere route toch op tijd mijn weg vervolgen.

Surrealisme en humor
De problemen van de laatste tijd zitten hem vooral in de nieuwe hightech Sprinters heb ik al pratende met andere reizigers begrepen. De nieuwste technologische snufjes blijken nogal storingsgevoelig en leiden soms tot verbijsterende situaties. Het display met reisinformatie gaf aan dat ik onderweg was naar Amsterdam in plaats van naar Eindhoven. Een surrealistisch tafereel waarbij je toch even aan jezelf begint te twijfelen.

De nieuwe Sprinters zijn erg mooi dat kan ik niet ontkennen. Maar wat was er mis met de oude boemeltjes? Die deden het tenminste. Waren ze echt aan vervanging toe? Nooit wat van gemerkt. De digitale informatie is wel een vooruitgang. Nu kan ik tenminste zien waarom ik altijd zo zit te zweten in de trein. De binnentemperatuur is namelijk 21ºC, warmer dan bij mij thuis. Veel te warm dus met ook
nog eens je winterjas aan, vooral als je opgepropt nog extra warmte ontvangt van de medepassagiers. Dat mag en kan dus wel een tikkie duurzamer.

Reizen met de trein heeft toch wel zijn charmes, je maakt nog eens wat mee zo op en langs het spoor. Laatst had ik nota bene een afspraak met iemand van ProRail. Ik kom het station op en zie dat de trein vertraging heeft. Even later gevolgd door een mededeling dat er tot het eind van de dag geen treinverkeer mogelijk is - stroomstoring. Dit geloof je dus echt niet. Het toppunt van humor en surrealisme is: als je je afspraak bij ProRail moet gaan afbellen omdat de trein niet rijdt!
.

woensdag 2 maart 2011

Wat stemmen we vandaag!

Vandaag kunnen we stemmen op de volksvertegenwoordigers voor de Provinciale Staten. Belangrijk omdat zij weer de leden van de Eerste Kamer kiezen. Hetgeen weer gevolgen kan hebben voor het minderheidskabinet in de Tweede Kamer. Allemaal erg belangrijk dus!

Uit onderzoek blijkt het belang echter niet. Van alle inwoners in mijn eigen provincie ziet een derde het liefst dat de provincie wordt afgeschaft en zal minder dan de helft gaan stemmen. Zelf ben ik ook voor afschaffing van de provincie in haar huidige vorm. Ik heb nog nooit iets constructiefs of zichtbaars bij de provincie vandaan zien komen. De enige zichtbaarheid is de glossy brochure die af en toe de brievenbus binnenkomt waarin ze duidelijk maakt wat ze doet en gedaan heeft. Echt overtuigend is dat veelal niet en erger ik mij slechts aan het te dure drukwerk.

Voor de eenvoudige burger is de provincie niet zichtbaar. In mijn eigen contacten heb ik alleraardigste mensen ontmoet die bereid zijn naar je te luisteren en je voorzien van de mooiste brochures. Maar het lijkt wel of die mensen met handen en voeten gebonden zijn of ze doen het voorkomen alsof ze geld uit eigen zak moeten weggeven. Een zinvolle bijdrage voor innovatieve ontwikkelingen heb ik nooit voor elkaar kunnen krijgen. Dat ze op de pot met geld zijn blijven zitten blijkt wel want de provincie bulkt van het geld.

Takenafbakening
Onlangs is bij ons in de buurt de provinciale weg opgeknapt gelijktijdig met grootschalig onderhoud van wegen door de naburige gemeente. Afstemming: geen. Hierdoor moest al het verkeer bij mij voor de deur langs, over een smal landweggetje. Gevolg: kapot gereden weg en gaten in de bermen. En dan praat ik nog niet over de gevaarlijke situaties en de ongelukken die zich voordeden. Toen ik verhaal ging halen werd ik doorverwezen naar mijn gemeente. En de gemeente verwees mij weer terug naar de provincie en naar de naastgelegen gemeente. Een constructieve oplossing is er niet gekomen.

Kijk ik vanaf een hoger niveau naar de provincie dan zie ik wel degelijk dat deze bestuurslaag niet gemist kan worden. Want als alle provinciale taken worden doorgeschoven naar de gemeente dan zal dat tot rampspoed en verspilling leiden, waar niemand op zit te wachten. Dan krijgt ieder zichzelf respecterende gemeente een bedrijventerrein, een winkelcentrum en een Vinexlocatie. En dat terwijl eerder krimp zichtbaar wordt dan extreme groei.

Innovatie
De provincie heeft een coördinerende en bewakende taak voor gemeenteoverstijgende activiteiten. Daarnaast dient de provincie de belangen te behartigen van een regio, zodat niet al ons belastinggeld in de Randstad wordt besteed. Maar waarom een provincie zich bezig moet houden met jeugdzorg is mij een raadsel? En waarom innovatie hoog op de provincieagenda staat begrijp ik ook niet. Vanuit het Rijk en verschillende marktpartijen zijn hiervoor al genoeg organisaties opgezet als SenterNovem, Syntens, de Kamers van Koophandel, MKB Nederland, VNO NCW, etc. Allemaal bezig met innovatie. Kunt u door de bomen het bos nog zien?

Tot overmaat van ramp kwam deze week in het nieuws dat de statenleden hun vergoeding te laag vinden. Ze moeten teveel uren maken voor een minimale vergoeding. Waar is het eergevoel gebleven? Je bekleedt zo’n functie toch niet voor het geld. Hoeveel vrijwilligers zijn er niet in Nederland? Hoeveel mensen besteden tijd aan de politiek maar krijgen daar helemaal geen vergoeding voor? Die doen dat geheel belangeloos omdat ze iets voor het land willen betekenen.

De Eerste Kamer
Waar ik ook van schrok is het grote aantal vertegenwoordigers in de Eerste Kamer. Weet u hoeveel mensen daar zitting hebben? De helft van het aantal in de Tweede Kamer, namelijk 75 leden. Waarom moeten dat er zoveel zijn? Kan het niet met een derde af? Of kunnen we eigenlijk niet zonder de Eerste Kamer? Ik weet er te weinig van om daar goed over te kunnen oordelen. Wat ik wel weet is dat de leden voor mij nagenoeg onzichtbaar zijn. En als het er ooit van komt dat de Tweede Kamer - het volk dus - de Eerste Kamer wil afschaffen, dan kan de Eerste Kamer dat wetsvoorstel weer tegenhouden. Hoezo democratie!

Ik ga in ieder geval stemmen want door niet te stemmen zeg ik dat ik geen mening heb en die heb ik wel. Door te stemmen geef ik gehoor aan mijn democratisch recht. Maar lastig is het wel. Want wat gebeurt er als de huidige coalitie geen meerderheid haalt in de Eerste Kamer?