Pagina's

vrijdag 21 september 2012

Misselijk van de brugklas

Had ik het boek “Hoe overleef ik de brugklas” van Francine Oomen deze zomer maar gekocht voor mijn zoon. Wellicht was dan zijn start op de middelbare school een stuk makkelijker verlopen. Want o, o, het ging niet vanzelf de afgelopen drie weken.

In mijn beleving heb ik een onbezorgde schooltijd gehad. Van de lagere school herinner ik mij slechts flarden. Dat de eerste schooldag niet ongemerkt voorbij is gegaan weet ik omdat die dag mij nog helder voor de geest staat. Ook het eerste schoolreisje weet ik nog goed, ik had er niet van kunnen slapen en kreeg ’s morgens geen hap door mijn keel. Maar verder is de lagere school geruisloos verlopen en heeft geen bijzondere indruk achter gelaten.

Zo ook de middelbare school. Van de eerste weken herinner ik mij niet veel, alleen een gevoel van trots, van kijk mij nu hoe groot ik al ben. Maar de algehele beleving die ik van school heb overgehouden is positief. Ik had het er erg naar mijn zin. Dus ga ik er vanuit dat ik geen moeite heb gehad met de overgang van de lagere naar de middelbare school. Hoe anders vergaat het mijn oudste zoon. Vanwege mijn eigen positieve ervaring en zijn talent om vrienden te maken is bij mij nooit opgekomen dat hij wel eens startproblemen zou kunnen ondervinden.

Naar de middelbare
Zijn keuze voor de school was direct duidelijk, daar wilde hij naar toe. De hele zomer had hij zich er op verheugd. Ook ik had er een goed gevoel bij, veel overeenkomst en herkenning met mijn eigen middelbare school in Amsterdam. Mijn man en ik realiseerden ons pas dat de eerste schooldag spannend voor hem zou worden toen hij de avond ervoor ieder uur zijn bed uitkwam met allerlei smoezen. Maar zelfs toen konden wij nog niet bevroeden wat ons nog te wachten stond.

De volgende morgen aan het ontbijt klaagde hij over buikpijn en misselijkheid en kon hij amper iets naar binnen krijgen. Voor hij op de fiets stapte zag ik het al, het huilen stond hem nader dan het lachen. “Kop op”, zeg je heel stoer, “er gebeurt je niets”, maar ondertussen smelt je hart en flitst het moment voorbij dat je hem als pasgeborene voor het eerst in je handen had.

Het bekende kopje thee
“Heb jij startproblemen gehad op de middelbare school?”, vroeg ik mijn man. Ook hij kon het zich niet herinneren. Van alle minder leuke herinneringen uit onze kindertijd zat dit er niet bij. Afijn we lieten ons niet ontmoedigen en gingen beiden aan en naar het werk. Vanavond zal het wel opgelost zijn dachten wij. Onze jongste toog op de fiets in zijn eentje naar de basisschool. Ook voor hem was het even wennen.

’s Middags wachtte ik mijn zoon op met een kopje thee. Als ik aan mijn eigen jeugd en schooltijd terugdenk doemt steevast het beeld van mijn moeder op die ons opwachtte met het bekende kopje thee! Een van de fijnere momenten van mijn jeugd, wat ik mij ook heb voorgenomen als het enigszins mogelijk is, hoewel mijn moeder toen niet werkte.

Hoe overleef ik de brugklas
De tweede dag op zijn nieuwe school ging nog minder vlekkeloos. “Ik ga daar niet meer naar toe!” was zijn besluit. “Wat dan wel, wil je dan terug naar de basisschool? Dat kan toch ook niet.” bracht ik in. Het overtuigde hem niet. Ik heb zijn beste vriend gebeld met de vraag hem op te halen. Dat was een goede beslissing, samen met nog wat andere jongens ging hij in een groepje op weg naar school. Dagenlang drama volgde. Niet kunnen slapen, hoofdpijn, buikpijn en af en toe een huilbui, we hebben het allemaal gehad.

Bij navraag op school en bij andere ouders bleek dat we niet de enige zijn met dit fenomeen. Steeds meer kinderen blijken er last van te hebben. Er worden zelfs trainingen gegeven hoe om te gaan met de overgang van de basisschool naar de middelbare school. En het boek van Francine Oomen “Hoe overleef ik de brugklas” heb ik altijd als lolletje gezien, maar blijkt toch behoorlijk serieus bedoeld.

De oorzaken
Wij ervaren natuurlijk zelf ook dat in de huidige tijd de druk in de samenleving en op het werk toeneemt. Op scholen is het al niet anders. De prestatiedruk wordt opgevoerd. Al op jonge leeftijd worden kinderen getoetst en moeten ze aan allerlei normen voldoen. De druk rondom de Cito-toets is berucht. En veel minder zal het niet worden gezien de commotie rondom de langstudeerboete.

Al pratende met mijn zoon, om te achterhalen waar nu het probleem zit, gaf hij de volgende redenen aan waarom hij zich niet lekker voelde.
• Hij miste zijn oude klasgenoten;
• Hij kent nog maar zo weinig kinderen;
• Het zijn zulke lange dagen;
• Hij weet niet wat hij kan verwachten en wat de toekomst brengt.

Foto: ANP
Opmerkingen als: “Over een paar weken kijk je er heel anders tegenaan”, hielpen niet, dus probeerde ik constructief mee te denken. We spraken af dat hij iedere dag één kind in zijn klas aan zou spreken om kennis te maken. Daarnaast hebben wij een voorstelling gemaakt van hoe zijn schoolcarrière eruit kan gaan zien. Toen dat niet voldoende bleek hebben we gevisualiseerd hoe zijn verdere leven zou kunnen gaan verlopen. Dat leek de rust wat te herstellen, evenals de opmerking dat hij net zolang thuis kan blijven wonen als hij wil!

De wijze les
Alle begin is moeilijk zo ook de overgang naar de brugklas. Ik zou daarom graag een tip willen geven aan alle basisscholen in Nederland om iets mee te geven aan de ouders van alle achtste-groepers over de emotionele gevolgen van de overstap naar de middelbare school. We hebben wel voorlichting gehad over de verschillende scholen en onderwijsvormen maar niet over de emotionele gevolgen.

Toch is er hoop, want alles went, ook de brugklas. Iedere dag gaat het gemakkelijker. En wat was hij opgetogen eergisteren toen hij het laatste uur vrij had! Ik ben weer een ervaring rijker in mijn carrière als opvoeder. Problemen die je zelf niet ziet kunnen soms bij kinderen levensgroot zijn. Ook zijn de tijden veranderd en kan je nooit volledig teruggrijpen op je eigen jeugd. Kortom: het leven is een grote zoektocht en al denk je zelf aardig op weg te zijn, het levenspad van de ander is niet hetzelfde.


Geen opmerkingen: