Ode aan mijn moeder

Het is vandaag de geboortedag van mijn moeder. Een dag voor een feestje zou je denken, maar helaas is ze er niet meer. Te vroeg, te jong nog, is ze overleden aan longkanker. Ieder jaar heb ik het moeilijk op deze dag evenals op haar sterfdag op 30 november.

Bij het wakker worden dringt het gevoel van gemis al tot mij door. Het pakt mij bij de keel en vormt een bal in mijn maag. De hele dag ben ik emotioneel en zijn de tranen heel dichtbij. Ik laat het toe omdat het ook iets moois heeft. Het gevoel van onvoorwaardelijke liefde is dan heel tastbaar en heel dichtbij. Op die dag is zij er, heel dicht bij mij!

Mijn moeder is een jaar ziek geweest en wist dat ze ging sterven. In dat jaar is ze zo enorm sterk geweest daar konden wij allemaal een voorbeeld aan nemen. Als rots in de branding, die zij altijd geweest is, bood zij troost aan ons en aan al haar familie en vrienden.

Op een dag in haar ziektejaar hing er ineens een klein tekstje op haar koelkastdeur. Dat vond ze zo mooi. Heel toepasselijk omdat ze enorm van tuinieren hield (dat heb ik dus van geen vreemde). Uiteindelijk hebben wij dat met haar goedkeuring bovenaan de rouwkaart gezet. De tekst luidt als volgt:

God keek rond in zijn tuin
en zag een lege plaats.
Toen keek hij neer op onze aarde
en zag jouw moe gelaat.
Hij deed zijn armen om je heen
en nam je mee om uit te rusten.
Gods tuin moet wel prachtig zijn;
Hij neemt alleen de beste.

Lieve mam, je was een kanjer! Al ben je er al zoveel jaren niet meer en heb je mijn man en kinderen nooit ontmoet, ik voel dat je er altijd bent. Ik hou van je. En ik weet dat als mijn tijd gekomen is ik je weer zal zien!