10 september: Gedenkdag

We weten allemaal nog waar we waren en wat we deden op 11 september 2001. Voor mij is deze dag ook gedenkwaardig, maar niet zozeer vanwege het drama dat zich op die dag voltrok, meer vanwege de gebeurtenis de dag ervoor.

Voor mij heeft 9/11 een totaal andere betekenis dan voor de meeste mensen in de wereld. Ik was een aantal weken zwanger van mijn tweede kind, tot het moment dat ik op kantoor ineens in een plas bloed zat. Foute boel wist ik meteen. Nog voel ik de brok in mijn keel toen ik mijn man belde om hem het slechte nieuws te vertellen. Wie ooit een miskraam heeft gehad weet precies hoe ik mij toen voelde.

De volgende ochtend ben ik weer aan het werk gegaan, de beste afleiding. De huisarts had gezegd dat ik in de komende dagen maar even langs moest komen, maar het had geen haast. Half verdoofd niet bewust van mijn omgeving werd ik ’s middags door een aantal collega’s geroepen. Er was een vliegtuig tegen het WTC in New York gevlogen. Internet lag direct plat, maar op de afdeling opleidingen stond een televisie. Daar ter plaatse zagen wij het tweede passagiersvliegtuig de tweede toren binnenvliegen.

Het gevoel wat mij toen bekroop vergeet ik nooit meer. Onmiddellijk besefte iedereen dat het geen ongeluk was. De derde wereldoorlog was aangebroken. Op dat moment kon ik mijn tranen niet meer bedwingen. Gelijk besefte ik waarom mijn kindje niet op deze wereld had willen komen. En dat ons een tweede kind bespaard bleef in deze vijandige mensonvriendelijke wereld.

De volgende ochtend stond de vertegenwoordigster van Moeders voor Moeders op de stoep. Helemaal vergeten haar af te zeggen. Ik voelde mij verschrikkelijk. Toch deed zij een zwangerschapstest en tot mijn stomme verbazing sloeg die positief uit naar de hoogste score. Onmiskenbaar, ik ben toch nog zwanger. Ik begrijp er niets van. ’s Middags bevestigt de dokter dat het zo is. Niet veel later gevolgd door een echo waarop een hartje zichtbaar is. Er is dus toch een tweede kind op komst.

8 maanden later

Het is maandagmiddag en ik drentel wat door het huis omdat de weeën zijn begonnen. Aan het begin van de avond belt mijn vader. “Heb je de televisie aan staan en het nieuws gehoord?” “Nee”, zeg ik, “ik wil even niets aan mijn hoofd want de weeën zijn begonnen.” “O, dan laat ik je maar met rust.” Hij wenst mij sterkte en hangt op. Natuurlijk is mijn nieuwsgierigheid gewekt en kom er achter dat Pim Fortuyn is neergeschoten, naar later blijkt dodelijk getroffen.

Nog voor de dag om is beval ik van een gezonde zoon, het is 6 mei 2002. Net zo bizar als het begin van de zwangerschap, is de afloop. Na de bevalling blijkt dat er aan de placenta een tweede vruchtzak zit. En daarmee vallen alle puzzelstukjes op hun plaats. Ik had inderdaad een miskraam de dag voor 9/11. Ik moet nu leven met het idee dat ik eigenlijk een tweeling zou hebben gekregen. Nu jaren later is voor mij 10 september nog altijd de dag dat ik een kind verloor. Een kind dat liever aan de andere kant wilde blijven, waarom zullen we nooit te weten komen.