Pagina's

donderdag 29 juli 2010

Ontaarde moeders


Verscheurd worden tussen werk en gezin, ken je dat gevoel? Het gekke is dat mannen daar geen last van schijnen te hebben. Een typisch vrouwenkwaal dus. Hoe komen we daar vanaf? En is het wel terecht dat we ons zo voelen?

In de vakantieperiode gaan mijn kinderen drie dagen naar de Naschoolse Opvang (NSO), die dan de hele dag opvang biedt, zodat ik toch nog aan werken toe kan komen. Helaas vinden de kindern dat niet echt heel fijn. Ook vanmorgen was het weer raak. Met een hoop gemopper lopen ze de boel te traineren net zo lang tot ik echt boos wordt. Dan weten ze dat ze te ver gegaan zijn en laten ze zich gedwee meevoeren als vee dat naar het slachthuis moet.

Op zulke ochtenden voel ik mij een ontaarde, slechte, harteloze moeder, omdat ik niet aan hun wensen tegemoet kom. Omdat ik ze aflever bij die “vreselijke”, veel te strenge juffen. Omdat ze liever thuis willen blijven waar ze blijkbaar alles mogen wat daar niet kan. Aan de ene kant streelt het je ego, omdat je blijkbaar toch iets goed doet, ze willen tenslotte liever bij jou zijn. Maar aan de andere kant is er ergernis en boosheid, omdat het lijkt of je met jouw werk en jouw ontplooiing je kinderen tekort doet.


Vooral de allereerste keer toen ik mijn oudste kind, net drie maanden oud, voor het eerst naar de opvang bracht werd ik als door de bliksem getroffen door het gevoel van verscheurd worden. De hele dag was ik er kapot van en kwam er niets uit mijn handen, ik hoorde mijn kind voortdurend huilen. Vanaf dat moment heeft gelukkig mijn man het brengen van mij overgenomen en was er voor mij alleen het ophalen. Een makkelijkere rolverdeling.

Als kind heb ik dit zelf nooit meegemaakt. Mijn moeder was huisvrouw, dus altijd thuis. “Doen wij het slechter dan onze moeders?” vraag ik mij geregeld af? Ik kan het mijn moeder niet meer vragen, want ze was al overleden toen mijn kinderen geboren zijn. Maar ik kom toch steeds dichter bij het antwoord. Mijn conclusie: het gevoel is volledig onterecht, zit in je eigen hoofd en je kan er zelf wat aan doen.

Vroeger was het echt niet beter, er is alleen een generatieverschil. Mijn ouders waren heel jong toen wij geboren zijn. Jarenlang hadden ze hun handen vol aan zichzelf en hun relatie. Wij kregen helemaal niet zoveel aandacht als we wel eens denken. Er was een veel grotere (emotionele) afstand tussen ouders en kinderen dan nu het geval is. Wij werden gewoon naar buiten gestuurd als het mijn moeder even teveel was.

Er wordt wel gezegd dat wij nu makkelijk de opvoeding door anderen (school en kinderopvang) laten doen, maar vroeger was het helemaal niet anders. In welgestelde gezinnen was een kindermeisje of een huishoudster die de rol van opvoeder overnam. En wat dacht je van de hele grote gezinnen van vroeger. Mijn grootmoeder had 11 kinderen. Hoeveel knuffels, aandacht en opvoeding hebben die kinderen in hun jonge jaren van haar gehad?


Vrouwen, moeders, er is helemaal niets mis mee om aandacht aan jezelf te geven. Werken geeft voldoening, daagt je uit, houdt je jong, geeft energie, dus kan alleen maar positief uitpakken. Want laten we wel zijn als jij lekker in je vel zit heeft dat zijn weerslag op het gezin. Ben jij tevreden met jezelf en je leven dan straalt dat ook af op je kinderen. Hoeveel ontevreden moeders waren er vroeger? Dat weten we niet, want daar werd niet over gepraat. Wat we wel weten is dat uit onderzoek blijkt dat in Nederland de kinderen gelukkig zijn.

Mijn kinderen mogen blij zijn dat ze een ondernemende moeder hebben, daar kunnen ze alleen maar voordeel uit halen en een voorbeeld aan nemen. En dat daar ook nadelen aan zitten is helemaal niets mis mee. En zo erg is het helemaal niet, want als ik ze dan aan het eind van de dag ophaal van de NSO roepen ze vaak: “Ben je er nu al!”.

15 opmerkingen:

Iwanjka - LunaXme zei

Hoi Jolanda,
Boeiend onderwerp... ga ik graag nog een keer een kop koffie met je over drinken. Kunnen we wellicht samen een hoofdstuk over schrijven voor de Deniesa Manifest (reeks)...

"Herontwerp van een Nieuwe Samenleving, zinvol"

Doei,
Iwanjka

wwww.deniesa.nl

Jolanda Verburg zei

Hi Iwanjka,

Goed plan, gaan we doen.
Contouren van een nieuwe samenleving liggen al klaar, uit de periode van het DOCC = Duurzaam Ondernemingscentrum Culemborg, als onderdeel van de Werfgemeenschap.
Wil ik graag met je delen. Het plan kan wel een nieuwe impuls gebruiken.

Groet,
Jolanda

Unknown zei

Hoi Jolanda,

Goed verwoord.
Waarom hebben vrouwen constant dat schuldgevoel en mannen niet?

Waarschijnlijk vanwege dezelfde reden waarom er nog steeds alleen aan vrouwen en niet aan mannen wordt gevraagd of ze blijven werken als de kleine is geboren!

Kiezen voor werken met kinderen heeft als consequentie dat de zorg verschuift, naar man, oma, kinderdagverblijf, bso of wat dan ook.

Zelf meer werken is zelf minder zorgen. Als je je dit realiseert, dan heb je ook geen schuldgevoel.

En dat is bovendien ook nergens voor nodig!

Groet
Yvette Luikinga

vvonne zei

Ik vind wel een ding jammer. Voor jaren terug had je nog de keuze om te gaan werken. Tegenwoordig moet je werken om rond te komen.

En nog een punt; als je er voor kiest om niet te werken, heb je nog het probleem dat je je tenopzichte van werkende altijd moet verantwoorden.
Alsof je dan ineens maar overal tijd voor hebt.
En ineens analfabeet bent ofzo..

Jolanda Verburg zei

Hallo Yvette,

Bedankt voor je reactie en je compliment.
Ja, er moet nog een hoop veranderen in deze maatschappij. Maar ik ben vol vertrouwen. De omslag is namelijk al in zicht doordat we ons steeds meer realiseren dat het zo niet langer kan, het past niet meer en voelt niet goed meer. Andere normen en waarden zijn nodig, net als nieuwe manieren van managen, organiseren, communiceren, consumeren, etc. Wij zijn de menselijke maat kwijt geraakt evenals het contact met onze omgeving (de natuur)en die moeten we weer herstellen.

Samen staan we sterk, met elkaar kunnen we de omslag mogelijk maken.

Hartelijke groet,
Jolanda

Jolanda Verburg zei

Hallo Yvonne,

Hoe vreemd het ook mag klinken: laten we blij zijn dat we geen keuze meer hebben, dan wordt het sneller geaccepteerd door iedereen dat vrouwen onderdeel uitmaken van het proces. Want helaas is dat nog niet tot iedereen doorgedrongen. We hoeven ons dan ook niet meer te verontschuldigen.

Ik ben er van overtuigd dat er altijd een oplossing te vinden is voor situaties die onoplosbaar lijken.
Ik ben zelf laat moeder geworden. Al mijn vriendinnen waren al uit de kinderen of hebben ze niet. Onze beide moeders leven niet meer. Dus terugvallen op de omgeving is lastig. Maar we redden het, ook bij calamiteiten. En dat geeft iedere keer weer een voldaan gevoel.
Ik heb wel geleerd om te durven vragen.

Succes.
Jolanda

Jolanda Verburg zei

Geloof het of niet er is n.a.v. mijn column direct onderzoek gedaan door de Columbia University in New York. Ik hoef mij gelukkig niet meer schuldig te voelen.
http://www.nrc.nl/binnenland/article2592824.ece/Studie_babys_lijden_niet_onder_werkende_moeder

Groet, Jolanda

Thea zei

Hoi Jolanda,

Voor jou (en voor mezelf) heb ik Vette BSO opgestart (https://www.vettebso.nl). Tegen het schuldgevoel....

Maartje zei

Herkenbaar... In September van eerste kind bevallen en nu net nog geen maand aan het werk... Hou van mijn werk maar verscheurd door het achterlaten van mijn zoon bij de opvang... Maar geniet van het thuiskomen!

Jolanda Verburg zei

Hallo Thea,

Wat Vet Cool die BSO van jou! Goed bezig zeg. Ja, zou zouden alle BSO/NSO's moeten zijn. Plekken met uitdaging waar de kids graag naar toe gaan, zodat geen moeder meer schuldgevoel heeft.

Groeten, Jolanda

Jolanda Verburg zei

Hallo Maartje,

Mijn kinderen zijn inmiddels 10 en 8 jaar. Als ze ouder worden is het steeds makkelijker om je kind ergens achter te laten en uit handen te geven, dat weet ik uit ervaring. Vooral ook omdat ze hun mening kunnen geven waar ze het fijn vinden (en dat kan gelijk ook weer lastig zijn, maar dat is de uitdaging).
Succes met je kleinjte en het werk!

Groet, Jolanda

Sarah Morton zei

Marianne Riksen Walraven, hoogleraar ontwikkelingspsychologie aan de Universiteit van Nijmegen, legt duidelijk uit in haar artikel: “Babyhersenen groeien door goed contact”, waarom de crèche schadelijk is voor kinderen onder de twee jaar.
Twaalfhonderd kinderen zijn vanaf hun geboorte intensief gevolgd. Kinderen die als baby op de crèche zaten, hebben als vierjarige opvallend meer gedragsproblemen. Het gaat om pesten, ruzie maken, vechten, dingen stuk maken, voortdurend de orde verstoren en excessief veel aandacht opeisen. Hoe meer uren het kind in de crèche doorbracht des te erger de problemen.

“…En dat is niet zo verwonderlijk gezien de recente neurobiologische inzichten over de hersenontwikkeling van baby's. Vroeger dachten we dat de hersenen van baby's vanzelf groeiden. Dat blijkt dus niet zo te zijn. De hersenen groeien door ervaringen. Wat je meemaakt bepaalt zelfs de structuur van je hersenen."
"Wat baby's meemaken, hakt er dus enorm in. Hoe meer positieve ervaringen, hoe beter. Bij positieve ervaringen als samen praten, lachen en knuffelen komen stoffen als als dopamines vrij waarmee nieuwe verbindingen tussen de hersencellen worden gelegd. De meeste moeders doen dat allemaal automatisch. Op de crèche gebeurt dat minder intensief."
…In de eerste twee levensjaren ontwikkelt het kind de rechterhersenhelft. Dat is het deel van de hersenen dat betrokken is bij het inschatten van wat anderen voelen, het zich hechten aan anderen en het reguleren van emoties. Het ligt dus zeer voor de hand dat te weinig positief contact in de babyfase remmend werkt op de sociaal-emotionele ontwikkeling…
…Wij hebben video-opnames van leidsters die met kleuters spelen terwijl op de achtergrond een baby huilt. Wel twintig minuten lang. Het zenuwstelsel van een baby beschikt niet over een rem om de stress te stoppen. Dat moet een buitenstaander doen. Als je een baby stelselmatig lang laat huilen, zal hij later moeite hebben met stressregulatie en het omgaan met spanningen…”

Sarah Morton zei

Als vervolg op mijn volgende reactie, het zou mogelijk moeten zijn om de baby gewoon bij je te hebben onder het werk. Het is in de westerse cultuur ongebruikelijk, maar zo gaat het in natuurvolkeren ook. Waarom zou je moeten kiezen tussen onder de mensen blijven en bij je eigen kind kunnen zijn. In de natuur is geen kunstmatige scheiding tussen werk en ouderschap. Waarom zou je met een baby op je rug of buik niets kunnen doen?

Het zou het probleem meteen oplossen dat moeders (en vaders in mindere mate) genoodzaakt zijn te kiezen tussen ondernemend zijn en zelf voor de kinderen zorgen.

Leed ook 'Het idee m/v' van Asha ten Broeke

Jolanda Verburg zei

Hallo Sarah,
Ik vind het lastig om te reageren. De wetenschappelijke infomatie die je geeft zegt in derdaad heel veel en pleit ervoor om je baby langer bij je te houden. Zo voelt dat ook, zeker als je borstvoeding geeft. Helaas is onze maatschappij er onvoldoende op ingericht. Maar zoals je weet doe ik er alles aan om dat te veranderen.

Misschien als ik nu voor de keuze zou staan met de wetenschap die je aanhaalt zou ik het met mijn kinderen weer anders doen. Maar we moeten ook constateren dat veel moeders geen keuze hebben.

Het is goed dat je dit aanhaalt en dat we blijven nadenken. Het motiveert mij weer om er wat aan te doen, bijvoorbeeld door het creëren van zelfvoorziende gemeenschappen.

Hartelijke groet, Jolanda

Sarah Morton zei

Hoi Jolanda,

ik bekijk je reactie nu pas. Je hebt zeker een punt dat de maatschappij erop in is gericht dat vrouwen zo snel mogelijk weer aan het werk moeten en dat betekent gescheiden worden van hun baby.
Terwijl je heel goed een baby bij je kan dragen terwijl je iets anders doet.
Waarom wordt dat kunstmatig van elkaar gescheiden? Waarom zitten ouders klem tussen hun kind en 'de maatschappij'.
Ook pleit ik ervoor dat ouders, als het even kan, de zorg voor hun kind goed verdelen. Misschien kunnen ze gaan deeltijden, zodat er in de babytijd altijd een ouder bij het kind kan zijn.