Fluitend naar de brugklas

Onze jongste is twee weken geleden voor het eerst naar de brugklas gegaan. Hij heeft het naar zijn zin en doet het goed. Hoe anders verging het onze oudste. Hieruit blijkt maar weer hoe verschillend kinderen kunnen zijn.

De laatste weken van juli waren hectisch. Het waren de laatste schoolweken van onze jongste op de basisschool. Leuk maar druk. We werden geleid door de agenda. Schoolkamp, schoolfeest, afscheid van de leraren, klasseavond, musical, afscheidsfuifjes bij kinderen thuis, het was een groot feest die laatste dagen van juli. Vooral de map met 8 jaar ‘werkjes’ was erg leuk om doorheen te bladeren. Wat zijn die jaren voorbij gevlogen.

Halverwege de festiviteiten vroeg iemand aan mij: “En kan jij het emotioneel nog aan?” Ik begreep niets van deze vraag. Ik weet niet meer wat ik geantwoord heb maar ik dacht bij mijzelf: “Ik ga toch niet van school?” Maar uit de reactie begreep ik dat nogal wat moeders moeite hebben met de overgang van hun kind naar de middelbare school en vooral het laatste kind. Terwijl ik juist dacht dat de kinderen de overstap lastig vonden. Nou daar heb ik dus totaal geen moeite mee. Ik ben alleen maar blij dat ze nu weer op dezelfde school zitten met hetzelfde vakantierooster. Want het was schipperen het afgelopen jaar.

Misselijk van de brugklas
Toch heeft de vraag hoe mijn emotionele gemoedstoestand was door het vertrek van de jongste van de basisschool mij aan het denken gezet. Onze oudste vond het vreselijk om naar de brugklas te gaan. De hele vakantie was daar niets van te merken tot de dag aanbrak en hij daadwerkelijk naar school moest gaan. Toen brak de hel los. Afijn dat heb ik uitgebreid beschreven in mijn blogje: “Misselijk van de brugklas”. In hoeverre is de houding van de ouders bepalend voor een geruisloze overstap naar de middelbare school?

Wij waren heel relaxed over de middelbare school en hoogst verbaasd dat onze oudste daar zo’n moeite mee had. Je trekt het jezelf toch aan. Hebben we wat verkeerd gedaan? Hebben we iets over het hoofd gezien? Wij konden er de vinger niet achter krijgen. Inmiddels beginnen we een beeld te krijgen waar het aan ligt. Zeker nu onze jongste bijna fluitend naar zijn nieuwe school toe gaat.

Ieder kind zijn eigen gebruiksaanwijzing
Onze oudste is heel extravert en gaat graag met mensen om. Ik durf zelfs te beweren dat hij andere mensen nodig heeft om zich happy te voelen. Onze jongste daarentegen is meer introvert en kan zichzelf heel goed vermaken, hij heeft geen andere mensen nodig om gelukkig te zijn. Voor hem maakt het dus niet zoveel uit dat hij nog bijna niemand kent. Terwijl de oudste door de bomen het bos niet meer zag, hij wist niet waar hij moest beginnen met relaties leggen.

Toch denk ik dat de voorlichting van de overstap van de basisschool naar de middelbare school tekort geschoten is. Er is op de basisschool wel een avond geweest over de schoolkeuze en de verschillende niveaus maar te weinig is de nadruk gelegd op de emotionele gevolgen. Dat had beter gekund. Achteraf begreep ik ook dat er cursussen voor zijn.

Goede voorbereiding is het halve werk
Toch is het bij onze jongste ook niet helemaal geruisloos verlopen. Hij heeft de twee laatste weken van de vakantie geregeld het huis op stelten gezet. Hij was niet te genieten en bijna onhandelbaar. Maar aangezien wij voorbereid waren op wat komen ging konden we zijn gedrag plaatsen. Als de boze buien zich voordeden leidde wij hem af door iets te doen wat te maken had met school, zoals boeken kaften, schoolspullen aanschaffen, nieuwe rugtas kopen, bureautje kopen en zijn kamer opnieuw inrichten.

Wat ook hielp was samen met mijn zoon de nieuwe schoolboeken bekijken. Bij ieder vak hebben we even stilgestaan en gekeken waar het de komende maanden over zou gaan. Daarbij kwam ook geregeld aan de orde wat je daar later mee zou kunnen om vervolgens de verschillende beroepen de revue te laten passeren. Hij wil of voetballer worden of architect of misschien toch iets met muziek. We zullen het zien en laten hem vrij in zijn keuze.

Een leven lang leren
Zijn eerste schooldag op de ‘middelbare’ ging hij vol trots en opgeruimd tegemoet. Opgelucht waren wij toen hij die eerste dag uit school kwam. Weer een hobbel genomen op het levenspad! Aan de etenstafel had hij het hoogste woord. Wij zijn ook weer een stuk wijzer geworden en moeten constateren dat het leven een zoektocht is en dat ook wij iedere dag bijleren.