Pagina's

woensdag 18 juni 2014

Opgedoft en afgestoft naar het werk

Al jaren verbaas ik mij over de vrouwen in de te strakke jurkjes en te hoge hakken. Ben ik te ouderwets of te feministisch? Begrijpen doe ik het niet.

Prins Claus gaf in 1998 met het openlijk weggooien van zijn stropdas het startschot voor het stropdas loze tijdperk. Een verademing en een enorme vooruitgang in de ongeschreven regels van het strakke keurslijf van kledingvoorschriften in het zakenleven. Ook ik heb jarenlang mantelpakken en jurken gedragen en ging de deur niet uit zonder make-up en een kapsel met iedere haarlok op zijn plek. De eerste jaren vond ik dat geen probleem, het gaf aanzien en zelfvertrouwen. Maar naarmate mijn zelfvertrouwen uit mijzelf kwam begon het mij steeds meer tegen te staan.

Stropdas in de ban
Door de actie van prins Claus zag ik steeds meer collega’s hun stropdas afdoen. Niet meer alleen de reclamejongens gingen zonder stropdas naar het werk maar ook steeds meer de doorsnee werknemer. Ik was in die tijd verantwoordelijk voor een team van mensen waaronder een aantal jonge creatievelingen. Een collega had op zijn vakantie naar Indonesië een paar kleurrijke linnen pakken laten maken, die zo lekker kreukelen. Nu heel gewoon, toen een noviteit. Het maakte zijn imago compleet.

Een andere collega had haar tot op zijn schouders, maar hij was jong - een spring in ’t veld - zelfs met een pak aan kon hij er mee door. Ik vond het geweldig. Toch werd ik door mijn directeur op het matje geroepen. Ik moest mijn mensen vertellen dat er kledingcodes bestonden in het bedrijf en ik moest ze daar op aanspreken. Ik heb geweigerd en vertelde mijn baas dat het innerlijk belangrijker was dan de buitenkant. Het is nooit meer echt goed gekomen tussen mijn baas en mij.

Japon van Ute Raasch
Blote benen
De laatste 15 jaar draag ik waar ik zin in heb. Ik zoek mijn kleding wel zorgvuldig uit passend bij mijn gesprekspartner en passend bij mijn gevoel van de dag. En dat gaat prima samen. Daarom las ik afgelopen weekend met stijgende verbazing het artikel “Veel bloot komt niet serieus over” in de NRC weekendkrant. Met de titel kon ik het nog wel eens zijn maar met de rest van het artikel totaal niet.

De opmerking dat in bepaalde sectoren blote benen niet geoorloofd zijn en je bij twijfel als vrouw beter een panty aan kunt doen vind ik volslagen onzin. In de zomer draag ik nooit panty’s. Mensen gaan toch echt niet naar mijn benen zitten staren, tenzij ik een te korte rok aandoe en dat vind ik inderdaad niet kunnen. Liever iets te lang dan iets te kort.

Te hoge hakken
Ik ben het helemaal eens dat te bloot aan professionaliteit inboet. Maar het huidige modebeeld kent twee uitersten die ook niet kloppen. Aan de ene kant zien we de veel te hoge hakken, de te strakke jurken en te strakke jasjes. Vooral de dames van het 8 uur journaal kunnen er wat van, dat leidt af van de boodschap die ze brengen. Ik vind dit net zo erg als te bloot. Alle lichaamsrondingen worden ruimschoots zichtbaar gemaakt, maar voor slechts een enkeling met een perfect figuur is de te strakke
Tankini van Peter Hahn
kleding esthetisch verantwoord. Het is ook nog eens behoorlijk ongezond. En wij vrouwen laten ons dat gewoon aanleunen. Ik vind dit vrouwonwaardig en het maakt mij boos. In de ogen van een feministe is dit net zo erg als een vrouw met een hoofddoek op.

Maar aan de andere kant zijn we weer zo preuts geworden dat we op het strand liggen in een tankini! In mijn jonge jaren lag ik topless op het strand. Maar door het toegenomen conservatisme in onze samenleving, mede door toedoen van de strakkere normen en waarden van de islam, zijn de vrijheden uit de jaren ’70 taboe geworden. Ik begrijp niets van die tweeslachtige houding.

Opgedoft en afgestoft
Jarenlang heb ik mij laten meeslepen en laten regeren door de idee dat ik opgedoft en afgestoft volgens de kantooretiquette aan het werk moest. Ik dacht dat we vanaf het begin van dit millennium eindelijk verlost waren van de kledingvoorschriften voor het bedrijfsleven of liever de ongeschreven regels van het spel. Maar niets is minder waar als ik de tips lees in het NRC artikel.

Waarom moet een leraar op een basisschool er professioneel uitzien? En wat houdt dat dan in? Je kunt met hele gewone niet-professionele kleding heel goed voor de dag komen. Autoriteit straal je uit, of niet, dat komt niet met de kleding. Waarom niet gewoon dragen wat je fijn vindt en waar je je lekker in voelt? Ik hoop niet dat Prins Claus tevergeefs zijn stropdas heeft afgeworpen.

Geen opmerkingen: