Pagina's

maandag 19 maart 2012

Het loslaten van je kind

De afgelopen week was ik behoorlijk ontdaan van het busongeluk in Zwitserland, waarbij veel Belgische en Nederlandse kinderen zijn omgekomen. De hele week heeft het door mijn hoofd gespookt. “Hoe kan dat?” vraag ik mijzelf af.

Een erg bezorgde moeder ben ik niet. Ik geef mijn kinderen de ruimte en de vrijheid. Daar geloof ik meer in dan controle en betutteling. Bij ruziënde kinderen zeg ik al gauw: “Los het samen op!” Maar ook ik heb bezorgde momenten. Voor alles is een eerste keer en al die keren is het lastig om je kind over te geven aan de zorg van een ander of hen de eigenverantwoordelijkheid mee te geven. Zoals de eerste keer naar de kinderopvang, de eerste schooldag, op schoolreis, alleen op de fiets naar school en ga zo maar door. Als alles goed gegaan is dan is een tweede keer al veel makkelijker.

“Waarom ben ik zo ontdaan over dit busongeluk?” vraag ik mij nu af. Een verklaringen ligt in het feit dat mijn oudste zoon net zo oud is en ook in het laatste jaar van de basisschool zit. Dat maakt het behoorlijk dichtbij. Een paar dagen voor het busongeluk ben ik als begeleider met zijn klas op de fiets mee geweest naar een vogeluitkijkpost in de uiterwaarden om vervolgens te gaan wilgen knotten. Dat beeld van die complete klas van 21 kinderen blijft maar in mijn hoofd rondhangen. Stel dat zij in die bus hadden gezeten. Stel dat deze hele klas in een klap zou zijn weggevaagd. Ook wij wonen in een klein dorpje niet groter dan Lommel.

Nog erger is de gedachte dat hij over een aantal weken met zijn hele klas met de bus op kamp gaat! Ik zie er nu al tegenop. Ik slaap er de laatste dagen onrustig door. Het lijkt erop of ik er voor het eerst echt moeite mee heb dat hij iets nieuws gaat doen, ondanks de ervaring dat het wel losloopt. Je staat er niet bij stil als je zo’n pasgeboren kind in je armen houdt maar eens komt de dag dat je ze moet laten gaan. Loslaten dus!

Er op deze manier over schrijven helpt. Er over nadenken waar die onrust vandaan komt geeft ruimte en inzicht en vergroot (of herstelt) het vertrouwen. Wij zijn slechts de tijdelijke begeleiders van onze kinderen en dragen er zorg voor dat ze op een goede manier hun weg in het leven gaan vinden. Ieder mens is uniek en verdient het om zich ten volle te ontplooien. Dit is nodig omdat we allemaal onze eigen taak hebben hier op aarde.

Toch is het heel moeilijk te bevatten waarom mensen zo jong uit het leven gerukt worden. “Waarom zijn ze hier maar zo kort geweest,” vraag ik mij dan af. Ik heb er geregeld over gesproken met een moeder die een kind verloren heeft. Zij kon het na jaren nog steeds niet accepteren dat haar kind zo jong gestorven was. “Misschien is het jouw levensles om daar mee om te gaan,” heb ik haar toen aangegeven. Wellicht moeilijk om er zo tegenaan te kijken, maar volgens mij was dat voor haar de sleutel tot de oplossing. Ik zie aan haar dat het verdriet om haar kind is veranderd. Niet minder maar beter hanteerbaar.

Jarengeleden toen mijn moeder veel te jong was gestorven heb ik ook erg met de vraag geworsteld waarom ze zo jong moest gaan. Ik wist niet waar ik het zoeken moest van verdriet. Voor mij is hierdoor mijn zoektocht versneld. Uiteindelijk heb ik antwoorden gevonden, enorm veel zelfinzicht gekregen en is mijn leven verdiept. Het was mijn levensles!

Ik hoop dat de ouders van die verongelukte kinderen op termijn kunnen inzien wat de taak van hun kind is geweest. Ik wens ze toe dat ze inzicht krijgen en dat ze daardoor vrede kunnen hebben met de situatie. En ik geef mijn kind met een iets minder zwaar gevoel uit handen, tenslotte moet hij het toch zelf doen!


Geen opmerkingen: