Tibetaanse autobiografie

Deze week heb ik in twee verschillende gesprekken door een opmerking van mijn gesprekspartner moeten denken aan een Tibetaanse tekst. De betreffende tekst gaat over de manier waarop we ons leven leiden. In beide gesprekken kwam hetzelfde thema aan de orde, namelijk dat we vaak vast zitten in een patroon waaruit we niet in staat lijken te kunnen ontsnappen.

Altijd als het thema zich voordoet ga ik na afloop op zoek naar die tekst die ergens op mijn computer staat. Helaas ben ik altijd weer vergeten hoe het heette, dus moet ik op speurtocht in mijn eigen PC. Gelukkig kwam ik de tekst snel tegen, want inmiddels heb ik hem op drie “logische” plaatsen opgeslagen.

De inhoud van de tekst heeft betrekking op het feit dat mensen in een bepaald stramien leven en daaraan bewust of onbewust blijven vasthouden, ondanks dat ze dat eigenlijk niet willen. Maar omdat het moeilijk is om je leven te veranderen. Omdat het moeilijk is om een beslissing te nemen om het anders te doen. Omdat we bang zijn niet de juiste keuze te maken. Omdat we het nu eenmaal altijd zo gedaan hebben. Omdat we het van thuis uit zo hebt meegekregen. Of gewoon omdat we geen andere manier kennen of willen zien. Allemaal redenen en / of excuses om iets te veranderen aan ons huidige bestaan, terwijl we dat eigenlijk heimelijk wel zouden willen.

Toen ik zelf ooit in hoofdstuk 3 was aanbeland en geen uitweg meer zag in mijn manier van leven, stuurde een hele lieve vriendin de tekst aan mij toe. Het heeft daarna nog een hele tijd geduurd, nog minstens een heel hoofdstuk, voordat ik in hoofdstuk 5 was aanbeland. Omdat het zo herkenbaar is en zo makkelijk relateerbaar aan je leven, in ieder geval aan mijn leven, herken ik het thema bij anderen. Ik weet zeker dat ik met deze autobiografie in 5 hoofdstukken ook anderen de ogen geopend heb, of in ieder geval een glimpje van het licht heb doen oplichten. Ik wil het jullie niet onthouden.

“Autobiografie in vijf hoofdstukken”
(uit: “Het Tibetaanse boek van leven en sterven”)

1) Ik loop door een straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik val er in.
Ik ben verloren… ik ben radeloos.
Het is mijn schuld niet.
Het duurt eeuwig om een uitweg te vinden.

2) Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik doe alsof ik het niet zie.
Ik val er weer in.
Ik kan niet geloven dat ik op dezelfde plek ben.
Maar het is mijn schuld niet.
Het duurt nog lang voordat ik er uit ben.

3) Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik zie dat het er is.
Ik val er weer in… het is een gewoonte.
Mijn ogen zijn open.
Ik weet waar ik ben.
Het is mijn schuld.
Ik kom er direct uit.

4) Ik loop door dezelfde straat.
Er is een diep gat in het trottoir.
Ik loop er omheen.

5) Ik loop door een andere straat.


Beste lezer, brengt het bij u ook een blik van herkenning teweeg? Misschien herkent u direct in welk hoofdstuk u bent. Zelf ben ik ruim 10 jaar geleden in hoofdstuk 5 aangekomen en loop sindsdien wat vaker een straatje om. Op meerdere gebieden kan het thema zich voordoen. Bij de keuze van een partner, bij de keuze voor een baan of arbeid of meer generiek in de manier waarop we met onze omgeving omgaan.

Ik hoop voor u dat u in staat bent snel de andere straat in te slaan!