Pagina's

dinsdag 5 augustus 2014

Wat is geluk?

Vragen we ons wel eens af wat geluk is? Of waarom sommige mensen meer geluk lijken te hebben dan anderen? Is het niet gewoon de manier waarop wij in het leven staan en hoe wij tegen het leven aankijken wat bepaald wat geluk is?

“Geluk is een keuze” of “Geluk creëer je zelf”, hoor je mensen wel eens zeggen. Maar als het leven niet gaat zoals je graag zou willen is dat heel lastig om aan te horen. Bij mij riep dat vaak woede en agressie op als mensen dat zeiden. Jarenlang heb ik niet lekker in mijn vel gezeten en ging mijn leven niet zoals ik mij had voorgesteld. Het dieptepunt was de dood van mijn moeder. Ging het echt zo slecht met mij of had ik gewoon te hoge verwachtingen van het leven?

Inmiddels kan ik mij ook vinden in de uitspraken over geluk. Het is natuurlijk makkelijk om dat te beamen in de wetenschap dat ik de liefde van mijn leven gevonden heb en vanuit de warmte van mijn gezin. Maar dat is ook niet vanzelf gekomen, daar heb ik wel wat voor moeten doen. Want alleen als je van jezelf houdt kan je van een ander houden. Door zelfonderzoek en mijn rol in dit leven te onderzoeken ben ik geworden wie ik wil zijn: mijzelf.

Hoe kan je gelukkig worden?
Toch ben ik best voorzichtig met het botweg toewerpen naar iemand dat geluk een keuze is, omdat het mensen kan kwetsen, weet ik uit ervaring, waardoor het goede relaties onder druk kan zetten. Timing en inlevingsgevoel is daarbij belangrijk. Op het juiste moment ingebracht kan het een eye-opener of een wake-up-call zijn. En dat was wat het met mij deed. In het diepste van het diepste gevoel van misère zag ik toch op een zeker moment het licht. Wil jij gelukkig worden? Blijf hoop houden en blijf de signalen van de mensen om je heen opvangen. Neem een voorbeeld aan hen die gelukkig zijn, zij zíjn het voorbeeld.

Een van de mensen die mij het licht hebben doen zien is de Amerikaanse schrijfster en trainer Marianne Williamson. Zij is vooral bekend door haar tekst “Onze grootste angst” waarover ik al een blogje schreef. Zij heeft een geweldige uitstraling, een enorme kennis, spirituele diepgang en levensvreugde en weet dat zo goed onder woorden te brengen waardoor ieder die het leven even niet meer aan kan kracht en troost vindt in haar woorden. Zo bijzonder en toepasbaar in iedere situatie. Graag deel ik daarom de volgende tekst over wat er nodig is om gelukkig te zijn of te worden.


Geluk                              door Marianne Williamson

Voor bijna elke wereldse bron van geluk bestaat er een op angst gebaseerde reden tot zorg.

We kunnen bijvoorbeeld fantastische kinderen hebben, maar er gaat geen dag voorbij zonder dat we om de een of andere reden bezorgd zijn om hun welzijn. Juist het feit dat we zoveel van onze kinderen houden is, geplaatst naast al het gevaar in de wereld, genoeg om iedere ouder voortdurend ongerust te laten zijn.

We kunnen een geweldige carrière hebben maar de druk is enorm.
We kunnen prachtige relaties hebben, maar mensen blijven mensen.
We kunnen een mooi huis hebben maar ook daar kleven grote verantwoordelijkheden aan.

Kinderen zijn gelukkig omdat ze nog niet een dossier in hun hoofd hebben waarop staat ‘Alle Dingen Die Mis Zouden Kunnen Gaan’. Hun gedachten zijn nog niet zó ingericht dat ‘Dingen Om Bang Voor Te Zijn’ voorrang krijgen boven ‘Dingen Om Lief Te Hebben’.

Tenzij we worden als kleine kinderen kunnen we het koninkrijk der hemelen niet binnengaan; tenzij we worden als kleine kinderen kunnen we niet gelukkig zijn. Kinderen zijn gelukkig omdat ze nog niet alle feiten kennen.

We moeten de feiten volledig loslaten als we gelukkig willen zijn. We moeten besluiten om boven het tumult uit te stijgen als we er werkelijk boven willen vliegen. We moeten op een volwassen, niet op een onvolwassen manier, een heel gebied dat zogenaamd betekenis heeft naast ons neerleggen.

Zolang onze identificatie zich concentreert rond wat we de echte wereld noemen is er geen diepgaand geluk mogelijk. Geluk vereist dat we een wereldse gerichtheid opgeven – niet wereldse dingen maar een wereldse gehechtheid aan dingen. We zullen afstand moeten doen van alle resultaten. We zullen hier moeten leven maar de grap ervan kunnen inzien.

Teneinde gelukkig te kunnen zijn moeten we groter worden dan het wereldse zelf. Zoiets is een fenomenale uitdaging, omdat de wereld onze groei tot superwezens niet ondersteunt. Net zoals kinderen spelletjes doen waarbij ze doen alsof ze volwassenen zijn, en zo de weg vrijmaken voor de volwassenheid, zo moeten jij en ik doen alsof we engelen zijn, edele verlichte zielen die hier alleen maar op bezoek zijn, teneinde werkelijk engelen te worden.

Deze planeet wordt bevolkt door superieure schepselen die ons gaan verlossen, maar ze komen niet van buitenaf; ze komen van binnenuit.

Ze gaan af en aan. Ze zijn onze toekomstige zelven die terugkomen om ons op te pikken, zodat er een toekomst kan zijn. We worden gewenkt door kameraden die al verder op weg zijn en als we hen bezien versnelt onze gang zich naar waar zij zijn. Zo werkt de religieuze eredienst: het doet de tijd die nodig is om de spirituele nabijheid van wie en wat we aanbidden te bereiken, ineenvallen.


Uit: Illuminata – Gedachten en bespiegelingen – Marianne Williamson; 1995, De Boekerij BV, Amsterdam


Geen opmerkingen: