Reis door mijn leven

Als aardbewoner zijn wij op reis door ons eigen leven. Het leven is niet altijd gemakkelijk. Iedere tegenslag die op ons pad komt biedt kansen en laat ons zien waar we kunnen groeien. Hoe harder het leven is, des te sneller we tot de kern komt van wie we werkelijk zijn.

Als kind logeerde ik in de vakantie geregeld bij mijn oom en tante op de boerderij en trok ik met mijn neven en nichten door de weilanden op zoek naar avontuur. Heel stoer vond ik het om een overall en klompen te dragen, dat hadden wij thuis niet. Als de dag van gisteren weet ik nog wat we deden: slootje springen, hutten bouwen op de hooizolder, kalfjes voeren, rauwe melk drinken en zwemmen in de nabijgelegen vaart. Een geweldige tijd en een mooie herinnering.

Naarmate ik ouder werd kwam het logeren er niet meer van en raakte het gevoel van vrijheid van het boerenleven op de achtergrond. Na mijn studie nam mijn carrière mij volledig in beslag. Tot het moment dat mijn moeder overleed en ik in een diepe crisis belandde. Nog maar kort daarvoor had ik een eind gemaakt aan een uitzichtloze relatie en was ik verhuisd naar mijn eigen appartement. De gebeurtenissen hadden de bodem onder mijn bestaan weggeslagen. De zoektocht naar een nieuwe balans en zingeving was moeizaam.

Mijn eigen oase

Het balkon van mijn appartement hing vol met hanggeraniums in diverse kleuren en naast mijn voordeur sierden potten met hortensia’s en andere bloemen en planten. Na een drukke werkdag verzorgde ik eerst mijn planten, gaf ze water, haalde uitgebloeide bloemen weg en herschikte de arrangementen. Het duurde niet lang voor ik mijn eigen kleine oase had gecreëerd en maakte mijn depressie plaats voor een gevoel van voldoening. Op een dag zei mijn benedenbuurman: “Buurvrouw, hoe doe je dat toch, die enorme bossen geraniums?” “Groene handjes en veel liefde,” antwoordde ik hem.

De verwondering van mijn buurman bleef niet zonder gevolgen. Alsof mijn antwoord aan hem de deur openzette naar een onderdrukt verlangen: een eigen boerderijtje op het platteland. Hoe ik dat ging realiseren wist ik niet, maar het liet mij niet meer los. Een nieuw reisdoel tekende zich af. Steeds vaker vertelde ik anderen over mijn wens, niet wetende dat ik daarmee de affirmatie uitsprak die realisatie mogelijk maakt.

Dromen komen uit

Bijna vijfentwintig jaar later schijf ik deze woorden vanuit de serre van mijn boerderijwoning met een oneindig uitzicht over het platteland, deels mijn eigen land, met veel bomen en struiken en talloze dieren. Mijn affirmatie heeft gewerkt en mijn reisdoel is bereikt. Eind jaren negentig werd ik verliefd en het duurde niet lang voor er kinderen kwamen. Mijn geliefde kwam uit de Betuwe alwaar zijn ouders een boerderij bezaten en voor ik het goed en wel besefte werden wij eigenaar van zijn ouderlijk huis. Et voilà, droom gerealiseerd en reisdoel behaald. Eind goed al goed en ze leefden nog lang en gelukkig.

Of toch niet? Blijft er niet altijd wat te wensen over? Hopelijk wel, anders wordt het leven wel erg saai. 

Zodra een doel is bereikt dient zich wel weer een nieuwe aan of slaat noodlot toe. Bij mij kwam vrij abrupt, nadat ik op het platteland was komen wonen, een einde aan mijn carrière. Als zovelen werd ook ik slachtoffer van de internethype. Daar zit je dan met kleine kinderen op het zo gewenste platteland. Fulltime moeder en boerin worden was nu ook weer niet de bedoeling.

Levenslessen

Mijn reis was nog niet voltooid. Een baan kwijtraken is één van de meest stressvolle gebeurtenissen in een mensenleven. Ineens zat ik ongewenst in een periode van rouw, zeker toen bleek dat de banen niet meer als vanzelfsprekend voor het opscheppen lagen.

In onze samenleving worden we opgeleid om deel te nemen aan het arbeidsproces. Ook in mijn familie staat de arbeidsethos hoog in het vaandel. Je bent pas iemand als je rol in de maatschappij duidelijk is. Heb je succes in je werk, dan ben je een succesvol mens! En wie was ik eigenlijk zonder carrière? Ik moest erkennen dat ik niet geslaagd was in mijn leven. Een harde constatering. Voor de tweede keer moest ik op zoek naar de zin van mijn bestaan.

Onze taak op aarde

Slechts langzaam begon het besef door te dringen dat het werk dat ik deed ook niet zaligmakend was, een hoop energie kostte en stress opleverde. De belangrijkste conclusie was, dat ik niet mijn werk was. Ik ben veel meer en ik heb veel meer te bieden, misschien niet direct in het bedrijfsleven, maar wel daarbuiten. En met deze conclusie ging weer een nieuwe deur open.

Sinds die tijd doe ik alleen nog wat ik leuk vind en wat zinvol is voor de samenleving en de wereld. Ik heb mijn eigen permacultuur landschap met voedselbos en moestuin en ik ben schapenhouder. Het zou leuk zijn om zelfvoorzienend te worden, maar ook die reis is een zoektocht. Daarnaast heb ik mijn eigen praktijk aan huis voor yoga, reiki, meditatie en bewustzijnsontwikkeling. Wat ik doe helpt niet alleen om brood op de plank te krijgen, maar dient vooral een hoger doel. Mijn leven is veel rijker geworden. Onlangs zei een vriendin, die ik lang niet had gezien: “Het is iedere keer weer een cultuurshock als ik bij je ben.” En ik begrijp precies wat ze bedoelt. Niet alleen mijn werk en mijn woonomgeving zijn veranderd, ook ik ben veranderd.

Doel van het leven

Het leven is niet altijd gemakkelijk, maar in mijn beleving zijn we op aarde om er iets van te leren. Iedere tegenslag biedt nieuwe kansen en laat ons zien waar we kunnen groeien. Hoe harder het leven is, hoe sneller je tot de kern komt van wie je werkelijk bent. En ik ben overtuigd dat iedereen kan veranderen en zijn of haar dromen kan realiseren. Ik blijf groeien. Mijn reisdoel wordt steeds grootser en lijkt haast onbereikbaar, maar ik ga er voor: een mooie en liefdevolle wereld voor iedereen, ooit.

Foto's: uit eigen collectie.